นิทานเรื่องหญิงชาวนา

admin

นิทานเรื่องสั้น "หญิงชาวนา"

     มีหญิงชาวนาคนหนึ่ง  เป็นผู้ใจบุญสุนทาน  นางมีจิตศรัทธาทำบุญตักบาตรอยู่เป็นนิจ

เมื่อยามใดมั่งมีมากนางก็ทำบุญมากตามกำลัง   ไดยามมียามมีน้อย  ก็มีใจศรัทธาทำบุญไปตามน้อย

นางปฏิบัติเช่นนี้เสมอมา  แม้ในเวลาป่วยไข้  ออกไปทำบูญกุศลไม่ได้  นางก็ตั้งจิตสวดมนต์ภาวนาบูชาพระพุทธคุณ เป็นนิจสิน

ในราตรีหนึ่ง  นางได้นอนหลับแล้วฝันไป  มีชีปะขาวท่านหนึ่งมาพานางไปชมเมืองสวรรค์

เมื่อขึ้นไปบนเมืองฟ้า  ท่านได้พาหญิงชาวนาไปชมวิมานงามการทั้งหลาย

แล้วก็มาจนถึงวิมานงดงามยิ่ง  มีนางฟ้าบริวารประจำอยู่ครึ่งพัน  เห็นหญิงชาวนาก็มาแวดล้อมนาง  ดุจดาวล้อมเดือน

ชีปะขาวท่านก็บอกว่า

"วิมารนและนางฟ้าบริวารอันงดงามยิ่งนี้  คือที่อยู่ของนางในกาลข้างหน้า  เมื่อนางสิ้นชีวิตจากโลกมนุษย์แล้วเมืองฟ้าได้เตรียมทิพย์วิมานไว้ให้แล้ว  สำหรับผู้มีจิตกุศลสะอาดเช่นนาง"

แล้วท่านก็กล่าวชวนว่า

"หรือนางจะอยู่ที่นี่ตั่งแต่บัดนี้เลยก็ได้  ตามแก่ใจปราถนาเถิด"

หญิงชาวนายังมีห่วงอยู่ทางบ้าน   คือนางต้องการจะบวชบุตรชายที่อายุครบบวชในปีนี้ก่อน  นางจึงจะหมดห่วงอาลัยในโลกมนุษย์

ดังนั้นชีปะขาว  ท่านจึงพาหญิงชาวนากลับมส่งที่บ้านตามเดิม

หยิงชาวนานั้น  เมื่อต่อมาได้บวชให้บุตรชายแล้ววันหนึ่งก็ถือศลีแปด  และฟังธรรมเทศนาที่วัด  ครั้นกลับมาบ้านในคืนนั้นนางก็กลับไป  แล้วก็กาลมรณะด้วยจิตสงบ  และร่างกายก็สบายดี  หน้าตามีความผ่องใสยิ่ง

ที่บนสวรรค์  วิมานงดงามนั้นเปิดรับนาง  และแวดล้อมด้วยนางฟ้าเป็นบริวารนับร้อย ๆ นั้น

นิทานเรื่องนี้มีคติมงคลธรรมว่า "การบูชาผู้ที่ควรบูชาเป็นอุดมมงคลอย่างยิ่ง"